ผู้ที่หลงระเริงเพลิดเพลินสุขจะไปเจอทุกข์
ผู้ที่ขวนขวายกำหนดหยั่งรู้ทุกข์จะไปเจอสุข
ปากทางของทุกข์คือสุข
ปากทางของสุขคือทุกข์
เวทนาคือสุข
ทุกข์ อุเบกขา ย่อมไม่เที่ยง
แปรปรวนไปตามเหตุปัจจัย
ผู้มีธรรมจักษุจะเห็นความไม่เที่ยงแท้ของเวทนา
จึงเบื่อหน่ายที่จะเข้าไปกอดรัดเสพเสวยต่อสังขารทั้งหลาย
เวทนาย่อมเปลี่ยนไป เดี๋ยวสุข
เดี๋ยวทุกข์ เดี๋ยวเฉย ไม่จบสิ้น
ผู้มีปัญญาเห็นดังนี้ย่อมถอนความยึดมั่นในเวทนา
เห็นความเป็นจริงว่าทุกสิ่งไม่แน่นอน
ยึดไว้ก็ทุกข์เข็ญปล่อยวางจึงเบาสบาย
หมดความหิวโหยกระหายในเวทนา
อยู่ในอุเบกขาและสติที่ไม่ติดข้องกับโลก
รับรู้โลกแล้ววางไปไม่กอดรัดผูกพัน
เป็นผู้ละตัณหาเสียได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น