ยอมรับ

ผู้ที่มีใจคอกว้างขวางย่อมไม่ปฏิเสธอะไรง่าย

สามารถยอมรับได้แม้แต่สิ่งที่ตัวเองรังเกียจ

ทะเลเมื่อรองรับสายน้ำที่หลากหลายจึงยิ่งใหญ่

ท่านผู้คิดประกอบกิจการงานใหญ่อย่าเพียงสนใจความรักชังส่วนตน

อย่าเพียงเอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่

จงประสานสิ่งดีที่สุดของหมู่ชนมารวมกัน

ยอมรับได้กับความคิดดีดีที่ออกมาจากคนที่ตนไม่ชอบ

ยกย่องคนตามผลงานโดยไม่สนใจความชอบชังส่วนตัว

แม้คนใกล้ชิดทำผิดก็ต้องลงโทษด้วยยุติธรรม

ผู้ที่ทำตัวให้ผู้อื่นกินแหนงแคลงใจจะทำงานใหญ่ได้หรือ

จงทำตัวให้มวลชนยอมรับในความเที่ยงธรรม

จะได้อะไรจากใครให้ได้หัวใจเขามาก่อน

ถ้าไม่ได้จิตใจของมวลชนงานใหญ่จะดำเนินไปไม่ได้

หน้าที่ต้องมาก่อนอย่าทำอะไรตามใจชอบ

อย่าเห็นแก่ตัวอย่าเอาความต้องการส่วนตัวเป็นใหญ่

คนเห็นแก่ตัวจะเล็กลงทุกที

เมื่อคิดทุจริต

เมื่อคิดทุจริตฉ้อฉลก็พลาดท่าเสียแล้ว

ทำร้ายทำลายตัวเองตั้งแต่เริ่มคิดก็ไม่รู้ตัว

แค่คิดก็เดือดร้อนแล้วทำออกมาจริงยิ่งเป็นหายนะ

ความชั่ว­ช้าเลวทรามไม่เป็นที่พึ่งแก่ใครได้

ความชั่ว­ช้าเลวทรามไม่เป็นที่รักของใคร

มหาโจรที่เลวร้ายที่สุดยังต้องการคนซื่อสัตย์มาอยู่ใกล้

คนชั่วที่สุดก็อยากได้ของดี

ความชั่วไม่เป็นที่ต้องการของใคร

นั่นหมายถึงคนชั่วนั้นไม่ต้องการตัวเอง

คนชั่วทำลายตัวเองด้วยการทำชั่ว

เรื่องดังนี้ผู้มีปัญญาที่ไหนจะทำได้

ฉะนั้นคนทำชั่วคือคนโง่เขลาเบาปัญญาทั้งสิ้น

เพราะไร้ปัญญาจึงกระ­ทำความชั่ว

เพราะโง่เขลาจึงประกอบเรื่องทุจริต

ผู้มีปัญญาจึงรักษาความดีเหมือนเกลือรักษาความเค็ม

ไม่ประกอบทุจริตแม้มีสิ่งมาล่อใจ

ผ้าขาวผืนหนึ่ง

เมื่อเจอผ้าขาวผืนหนึ่ง

ฝูงชนจะเพ่งดูรอยเปื้อน

จุดดำเล็ก ๆ บนผ้าขาวฝูงชนจะถือเป็นเรื่องใหญ่

สิ่งโสโครกบนผ้าดำฝูงชนจะไม่ใส่ใจ

ท่านผู้ปฏิบัติธรรมจงขวนขวายสร้างความดี

จงรักษาจิตตัวเองให้สะอาดอยู่เสมอ

แต่จงอย่าป่าวประกาศว่าตนเองบริสุทธิ์สะอาด

ถ้าประกาศออกไปจะมีคนมากมายมาคอยจับผิด

จะมีคนมากมายมาคอยขุดคุ้ยเสียดสีในความดีที่สร้าง

ฉะนั้นการประกาศว่าตัวเองบริสุทธิ์จะนำมาซึ่งเรื่องยุ่งยาก

นักปฏิบัติธรรมจงรักษาจิตให้สะอาดอย่างผ้าขาว

แต่จงถ่อมตนเหมือนผ้าขี้ริ้ว

อย่าโอ้อวดโม้สรรพคุณตัวเอง

การตั้งตัวประกาศตนเป็นผู้บริสุทธิ์จะนำมารใหญ่มา

คนฉลาดจึงไม่โอ้อวดสรรพคุณตัวเอง

พระอรหันต์ทั้งหลายมักถ่อมตนว่ายัง­มีกิเลสหนา

คำถ่อมตนที่ออกจากปากเรานั้นคนที่เกลียดเรายังรู้สึกน่าฟัง

นับประสาอะไรกับคนที่รักเมตตาเราจะไม่ชื่นชมยินดีเล่า

คนฉลาดจะไม่อวดโม้สรรพคุณตนเอง

ยังต้องทิ้ง

แม้แต่ร่างกายนี้ยังต้องทิ้ง

สมบัตินอกกายใครจะหอบหิ้วเข้าเมืองผีไปด้วยได้

บัณฑิตใช้สอยปัจจัยพอประมาณไม่ฟุ้งเฟ้อ

ส่วนที่เหลือนำไปเจือจานเกื้อกูลทำประโยชน์มวลชน

กายนี้จะบำรุงบำเรอเท่าไรก็ต้องเน่าเข้าโลง

ท่านผู้มีปัญญาเห็นความไม่เที่ยงแท้แน่นอนของชีวิต

จึงขวนขวาย  บริจาคทาน  รักษาศีล  เจริญภาวนา

ไม่ปล่อยให้วันเวลาผ่านเลยไปเปล่า

ไม่ปล่อยให้โอกาสสร้างความดีลอยผ่านหน้า

ผู้มีปัญญาจะเป็นสุข­ใจเมื่อสั่งสมบุญกุศล

บุญกุศลนี่แหละที่จิตวิญญาณจะนำพาไปได้

วัตถุข้าวของต้องทิ้งทั้งสิ้น

จงเร่งขวนขวายสร้างบุญกุศล

ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง  ความตายเป็นของเที่ยง

ชีวิตเป็นของไม่แน่นอน  ความตายเป็นของแน่นอน

คืนสู่สามัญ

เมื่อขึ้นสูงสุดจะคืนสู่สามัญ

เพราะปัญญาสูงสุดจึงแสดงออกซึ่งความกลมกลืน

เพราะรู้แจ้งสรรพสิ่งจึงเห็นว่าสิ่งทั้งปวงมีค่าเสมอกัน

เพราะรู้แจ้งโลกธาตุจึงไม่แบ่งแยกสิ่งทั้งปวง

ไร้เขา ไร้เรา ไร้เกิด ไร้ดับ

เมื่อมีเขาก็มีเรา เมื่อมีเราก็มีเขา

เมื่อมีเกิดก็มีดับ เมื่อมีดับก็มีเกิด

เมื่อไร้อุปาทานจึงไร้ความยึดมั่นถือมั่น

ไม่มีตัวตนสำหรับเป็นเราเป็นเขา

ไม่มีตัวตนสำหรับเกิดดับ

เมื่อไร้อุปาทานก็ไม่แสวงหาสิ่งใด

ไม่ต้องการบรรลุเป็นอะไร

เมื่อจิตไม่รอคอยสิ่งใด ปัจจุบันขณะจึงเป็นคำตอบ

ไม่ปรารถนาสิ่งใดอีก

รู้สึกถึงความสม่ำเสมอของโลกธาตุ

เมื่อขึ้นสูงสุดจะคืนสู่สามัญ