คน

ทุกคนย่อมมีจุดบกพร่อง

สิบปีปลูกต้นไม้ ร้อยปีสร้างทรัพยากรบุคคล

รู้จักคนรู้จักหน้า แต่หารู้จิตใจเขาไม่

คนโง่เท่านั้นมักอวดตนเป็นคนฉลาด

คนต้องมีกิริยาสุภาพ ดุจดอกไม้ต้องมีกลิ่นหอม

มารยาทดีงามต่อคนเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด

คนมีรวยและจน น้ำก็มีระดับสูงและต่ำ

อย่ารังแกคนยากจน อย่าหยิ่งยะโสในความมั่งมี

อย่าอวดตนเก่งกว่าผู้อื่น โลกนี้ผู้ที่เก่งกว่าตนนั้นมีมากมาย

คนมักตาย เพราะทรัพย์เป็นเหตุ นกมักตายก็เพราะเหยื่อ

ระยะทางพิสูจน์กำลังม้า กาลเวลาพิสูจน์จิตใจคน

ดำรงชีวิตตน โดยปราศจากมลทินนั้นยาก

ปุถุชนหาใช่นักปราชญ์บัณฑิตไม่ ใครบ้างจะไม่ทำผิดเลย

พันคนก็มีเรื่องทุกข์พันอย่าง แต่ก็มีทุกข์ไม่เหมือนกันสักคน

ความรอบคอบระวังจิตใจ คือ ผู้เฉลียวฉลาด

ขอให้ทุกคนจงสดับ อย่าได้ไม่รู้จักประมาณตน

ผู้รู้จักตนเอง คือ ผู้รู้อย่างแท้จริง

ผู้ป่วยไม่รู้จักตนเอง หลงระเริงอยู่ใต้มหันตภัย

เป็นคนอย่าเย่อหยิ่งยะโส แต่ต้องรักในศักดิ์ศรี

ฐานะต่ำไม่ใช่น่ารังเกียจ รังเกียจคือผู้ไร้ความสามารถ

ควรพิจารณาคนขณะเผลอเรอ และหลังเสพสุรามึนเมา

อุปนิสัย คือ สันดานที่สองของมนุษย์