สุขเร็วพลัน

สุขเร็วพลัน… กลั่นจากจิต

สู่ญาติมิตร…ที่คิดถึง

ทุกวาจา…..ยังตราตรึง

จากก้นบึ่ง…ซึ่งห่วงใย

หากเหนื่อยล้า…ทั้งขาแขน

เรี่ยวแรงแทน…อย่างเร็วไหว

สุขมากมาย…ทั้งกายใจ

ทวยเทพไท…ช่วยอีกที

จะไปไหน…ให้แคล้วคลาด

ภัยอาฆาต…ปราศหลีกหนี

ทุกสิ่งอย่าง…จงมากมี

เงินมันนี่…มีมากมายฯ

อย่า

อย่าพูดโกหก           อย่าพกแต่ลม               อย่าชมแต่รูป

อย่าสูบแต่ราก          อย่ามากแต่โง่               อย่าโตแต่เปลือก

อย่าเสือกหาเรื่อง       อย่าเคืองคนสอน          อย่านอนขี้เซา

อย่าเมาการโลก        อย่าโศกเกินเหตุ           อย่าเทศน์ผิดหลัก

อย่าผลักความผิด     อย่าปิดช้างตาย             อย่าหมายเมียท่าน

อย่าผลาญพ่อแม่      อย่าแส่หาความ             อย่าตามคนโง่

อย่าโวแต่ปาก          อย่าอยากของเขา           อย่าเล่าความลับ

อย่ามักใจง่าย           อย่าตามเสียชื่อ             อย่าถือข้างผิด

อย่าคิดข้างชั่ว          อย่ายั่วตัณหา               อย่าด่าข้าทาส

อย่าคาดโดยเดา       อย่าเอาแต่จิต               อย่าคิดนอกคอก
อย่าลอกทองพระ      อย่าละความสัตย์           อย่าตัดช่องน้อย
อย่าสอยดวงดาว       อย่าสาวดวงเดือน          อย่าเบือนเบื่อบุญ
อย่าฉุนโกธรง่าย      อย่าส่ายเพราะโลภ         อย่าละโมบอาหาร
อย่าผลัดกาลเวลา      อย่าด่าแดดฝน             อย่าโหลนเหลาะแหละ
อย่าแคะค่อนคน      อย่าบ่นวันคืน              อย่ายืนเกะกะ
อย่าสะเรียวหนาม     อย่าพูดยามฟังเทศน์     อย่ายกเหตุผิด
อย่าคิดข่มท่าน        ความชั่วอย่าทำเสียเลยจะดีกว่า

คุณธรรม

มีคุณธรรมเท่านั้นที่สูงล้ำเลิศ

ผู้มีคุณธรรมเป็นนิจ ชีวิตจะเป็นสุขเสมอ

สุขจากคุณธรรม แสดงว่าตนมีคุณธรรมความดี

ปลูกต้นไม้บำรุงราก ปลูกฝังคุณธรรมต้องบำรุงจิตใจ

ร่างกายสมบูรณ์ไม่ต้องใช้ยาบำรุง จิตใจดีงามไม่ต้องกินเจ

การแจกเงินให้ผู้อื่นได้ สู้แจกคติธรรมสอนคนอื่นไม่ได้

สุภาพชนรักผู้อื่นด้วยคุณธรรม

คุณความดีเป็นรากฐานการสร้างมิตรไมตรี

ความหวั่นกลัวเป็นอุปสรรคการสร้างคุณธรรมทั้งมวล

จงเอาความตั้งใจแสวงหาชื่อเสียงไปแสวงหาคุณธรรม

คนดีเกลียดชังความชั่ว เพราะรักในคุณธรรม

คนดีย่อมสร้างคุณธรรมให้ผู้อื่นดีกว่าตน

มารยาทอ่อนโยนเป็นมิตรกับคุณธรรมที่แยกไม่ออก

ความอดทนคือบิดาแห่งคุณธรรมทั้งปวง

ความอดทนคือคุณธรรมที่หายาก

คุณธรรมอันยิ่งใหญ่คือ "ภราดรภาพ"

ไม่ขอรับความดีความชอบ แต่ขอเพียงอย่าให้มีความผิด

มองหาคุณความดีในผู้อื่น และมองหาความบกพร่องในตนเอง

มนุษย์เรา

มนุษย์เรา มีอารมณ์และความรู้สึกอันหลากหลาย

แต่ละอารมณ์ จะสนองตอบตามความเคยชินของสิ่งที่กระทบ

โกรธ เมื่อมีคนมาด่าว่า หรือนินทา

ชื่นชอบ พอใจ เมื่อคำเยินยอหรือสรรเสริญ เอ่ยถึงชื่อตน

แต่สิ่งเหล่านี้ก็มิได้อยู่กับเรา คงทนหรือถาวร

มีเกิดขึ้น…แล้วหายไป…เกิดขึ้น….แล้วดับไป

เป็นเช่นนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า

ทุกสิ่งอย่างเป็นไปตามกฏแห่งธรรมชาติ (ธรรมะ)

มิได้เป็นไปตามความต้องการของใจ

เราโกรธเขา เกลียดเขา ว่าร้ายเขา

ด้วยคิดว่าได้ความสะใจ สาสมใจ ที่ได้โกรธ ได้เกลียด

และคิดว่าตนเองอยู่เหนือเขา ชนะเขา

แต่หารู้ไม่ว่า ความรู้สึกและอารมณ์นั้นๆ….

กำลังข่มขี่ และทำร้ายตัวเราเอง….

ให้เราเป็น…ผู้แพ้

เมื่อใดก็ตาม ที่เราโกรธ เกลียด เพ่งโทษ มุ่งร้าย….ใครสักคน

ตอนนั้นเอง เราหาได้ทำร้ายคนที่เราโกรธหรือเกลียดไม่

แต่เรากำลังทำร้าย และข่มเหงตัวเราเองโดยไม่รู้ตัว

และความรู้สึก และอารมณ์นั้นๆ ก็มิได้เป็นความสุขสงบเย็น

และทำให้ผู้ถือมั่นในอารมณ์ และความรู้สึกเช่นนี้ก็จะสะสมพอกพูน….

ความน่ารังเกลียดให้กับตนเอง

การอภัย และอโหสิกรรมให้กับเขาผู้ล่วงละเมิดเรา

แม้คนๆ นั้นจะเคยเป็นศรัตรู หรือเคยทำร้ายเราก็ตามที

เพื่อจะได้ปลดปล่อยตัวเราเองจาก “ตนนั่นแหล่ะที่ทำร้ายตนเอง”

นี่คือ ผลบุญที่เห็นทันตาของการให้อภัยไม่ถือสา

แต่เป็น “อุเบกขา” ด้วยความเข้าใจทั้งทางโลกและทางธรรม ธรรมะ

ศัตรูก็คือใจของเรานั้นเอง อยากชนะสื่งใดจงชนะใจตนเองให้ได้ก่อน เป็นนายของใจให้ได้ก่อน ชีวิตจะพบความสำเร็จได้ไม่ยากเลย

พระสาม

พระพุทธะ พระธรรมะ และพระสงฆ์

ล้วนต่างองค์ เป็นสามพระ หรือไฉน

หรือเป็นองค์ เดียวกัน ที่ชั้นใน

ดูเท่าไร ก็ไม่เห็น เป็นสามองค์

นั่นถูกแล้ว ถ้าดูกัน แต่ชั้นนอก

คือดูออก มีพุทธะ จอมพระสงฆ์

ได้ตรัสรู้ ซึ่งพระธรรม ทรงจำนง

สอนพระสงฆ์ ทั้งหลาย ให้รู้ตาม

แต่เมื่อดู ชั้นใน กลับได้พบ

ว่าธรรมหนึ่ง ซึ่งอยู่ครบ ในพระสาม

ทั้งพุทธ สงฆ์ หรือว่าองค์ พระธรรมงาม

ล้วนมีความ สะอาด สว่าง สงบ บรรจบกันฯ

เป็นมนุษย์

เป็นมนุษย์ เป็นได้ เพราะใจสูง

เหมือนหนึ่งยูงมีดีที่แววขน

ถ้าใจต่ำ เป็นได้ แต่เพียงคน

ย่อมเสียที ที่ตน ได้เกิดมา

ใจสะอาด ใจสว่าง ใจสงบ

ถ้ามีครบ ควรเรียกมนุสสา

เพราะทำถูก พูดถูกทุกเวลา

เปรมปรีดา คืนวันสุขสันต์จริง

ใจสกปรก มืดมัว และร้อนเร่า

ใครมีเข้า ควรเรียกว่าผีสิง

เพราะพูดผิดทำผิด จิตประวิง

แต่ในสิ่งนำตัว กลั้วอบาย

คิดดูเถิดถ้าใคร ไม่อยากตก

จงรีบยก ใจตนรีบขวนขวาย

ให้ใจสูง เสียได้ ก่อนตัวตาย

ก็สมหมาย ที่เกิดมา อย่าเชือนเอยฯ

โลกเท่าแผ่นดิน

“โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม” เรื่องโลกมีแต่เรื่องยุ่งของคนอื่นทั้งนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด เราไปแก้ไขเขาไม่ได้

ส่วนเรื่องธรรมนั้นมีที่สุด มาจบที่ตัวเรา ให้มาไล่ดูตัวเองแก้ไขตัวเราเอง ตนของตนเตือนตนด้วยตนเอง

ถ้าเป็นโลกแล้ว จะมีแต่ส่งออกไปข้างนอกตลอดเวลา แต่ถ้าคิดสิ่งที่เป็นธรรมแล้ว ต้องวกกลับเข้ามาหาตัวเอง เพราะธรรมแท้ๆ ย่อมเกิดในตัวของเรานี่ทั้งนั้น

รอให้แก่เฒ่าหรือจวนตัวแล้วจึงสนใจภาวนา ก็เหมือนคนหัดว่ายน้ำเอาตอนเรือหรือแพใกล้แตก มันจะไม่ทันการณ์

ตัดอะไรไม่ดีเท่า

ตัดอะไรไม่ดีเท่า..ตัดกรรมตัดเวร

สร้างอะไรไม่ดีเท่า..สร้างคุณธรรมและความดี

ขออะไรไม่ดีเท่า..ขออภัย

ให้อะไรไม่ดีเท่า..ให้อภัย

จะดูใจญาติมิตรให้ดูตอน..เราขาดเบี้ย

จะดูใจลูกเมียให้ดูตอน..เราป่วยไข้

จะดูใจทาสให้ดูตอน..เราไม่มีจ่าย

เกิดเป็นคน

เกิดเป็นคน จะสอนคน สอนตนก่อน

เมื่อถูกสอน อย่าทำค้อน คำสอนเขา

จะติตน หรือคนติ จะติเรา

จะโกรธเขา หรือเขาโกรธ ดูโทษตน

นี่แหล่ะตัวกู

ร้ายอะไร ไม่ร้ายเท่า จะเอาดี

เป็นธุลี จับจิต เกิดริษยา

ชิงดีแล้ว อวดเด่น เห็นออกมา

ตัวกูจ้า บ้าคลั่ง สังเวชใจ

สร้างนรก เป็นที่อยู่ เพราะเหตุนี้

“ตัวกูดี, ตัวกูเด่น” เห็นหรือไม่?

กลัวหมดดี จุดจี้ ให้เกิดไฟ

“เผาตัวเอง” ต่อไป เศร้าใจเอย ฯ

(นี่แหล่ะตัวกู ของกู)

คนเรา

คนเรามีจุดเด่นไม่เหมือนกัน บางคนอาจจะเก่งในบางเรื่อง

แต่ก็อาจจะไม่รู้ในบางเรื่อง ดังนั้นทุกคนมีความสามารถ

แต่อาจแสดงออกไม่เหมือนกัน แต่ก็อยู่ที่ว่าศักยภาพนั้นจะแสดงออกมาได้มากเท่าไหร่

 แต่ก็อยู่ที่การเรียนรู้และการฝึกฝน

งดเลว งดชั่ว ไม่มัวเมาในกิเลส เป็นสิ่งประเสริฐ

ลด ละ เลิก จากความชั่วทั้งปวง มีค่ายิ่งกว่า

การให้ก็คือการได้

สิ่งที่ใช้เองใช้ของธรรมดา ๆ ก็ได้

ส่วนของที่จะนำไปให้ทานจงคัดสรรให้ดี

ให้อย่างไรย่อมได้อย่างนั้น

ให้ของเลวออกไปย่อมได้ของเลว

ให้ของดีออกไปย่อมได้ของดี

โลกภายนอกเปรียบเสมือนกระจกสะท้อน

เราส่งอะไรออกไปย่อมสะท้อนกลับ

ผู้มีปัญญาจึงไม่มีเราไม่มีเขา

ช่วยผู้อื่นเหมือนกับช่วยตัวเอง

เกื้อหนุนผู้อื่นเหมือนกับเกื้อหนุนตัวเอง

การให้ก็คือการได้

การสละก็คือความมั่งมี

ปรารถนาในการให้มากกว่าหวงแหนสงวนไว้เพื่อตน

บัณฑิตผู้มีปัญญามากจะขวนขวายยิ่งในทานบารมี

สุข-ทุกข์

สุข-ทุกข์

สร้างความดีนั้นแหละคือความสุข

คุณความดีคือการแสดงออกของสุขภาพและจิตใจที่ดี

สุขเกิดจากอาทรก่อน ภัยพิบัติเกิดจากหลงระเริง

ยามมีอำนาจอย่าเหลิง ยามมีสุขก็อย่าหลงระเริง

รายได้น้อย รายจ่ายมาก ยังให้ทุกข์ทั้งชีวิต

ในโลกนี้มีมนุษย์สักกี่คน รู้จักแสวงหาความสุขตามธรรมชาติ

ความอดทนเป็นยารักษาความทุกข์ยากทั้งปวง

ความอดทนรวมกับความกล้าหาญ ย่อมบรรลุสุขแน่นอน

ความโกรธเป็นเรื่องของความทุกข์

เมื่อโทสะของตนเข้าครอบงำ จะตกเป็นทาสแห่งความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่

เคารพพระสัทธรรม

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอดีตเหล่าใดด้วย พระพุทธเจ้า

ใน อนาคตเหล่าใดด้วย และพระพุทธเจ้าในบัดนี้ด้วย ผู้ยัง

ความโศกของสัตว์เป็นอันมากให้เสื่อมคลาย ล้วนเคารพ

พระสัทธรรมอยู่ นี้เป็นธรรมดาของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

เพราะเหตุนั้นแหละ กุลบุตรผู้รักษาตน จำนงความเป็น

ใหญ่   เมื่อระลึกถึงคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย พึง

 ทำความเคารพพระสัทธรรม ฯ

คน

ทุกคนย่อมมีจุดบกพร่อง

สิบปีปลูกต้นไม้ ร้อยปีสร้างทรัพยากรบุคคล

รู้จักคนรู้จักหน้า แต่หารู้จิตใจเขาไม่

คนโง่เท่านั้นมักอวดตนเป็นคนฉลาด

คนต้องมีกิริยาสุภาพ ดุจดอกไม้ต้องมีกลิ่นหอม

มารยาทดีงามต่อคนเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด

คนมีรวยและจน น้ำก็มีระดับสูงและต่ำ

อย่ารังแกคนยากจน อย่าหยิ่งยะโสในความมั่งมี

อย่าอวดตนเก่งกว่าผู้อื่น โลกนี้ผู้ที่เก่งกว่าตนนั้นมีมากมาย

คนมักตาย เพราะทรัพย์เป็นเหตุ นกมักตายก็เพราะเหยื่อ

ระยะทางพิสูจน์กำลังม้า กาลเวลาพิสูจน์จิตใจคน

ดำรงชีวิตตน โดยปราศจากมลทินนั้นยาก

ปุถุชนหาใช่นักปราชญ์บัณฑิตไม่ ใครบ้างจะไม่ทำผิดเลย

พันคนก็มีเรื่องทุกข์พันอย่าง แต่ก็มีทุกข์ไม่เหมือนกันสักคน

ความรอบคอบระวังจิตใจ คือ ผู้เฉลียวฉลาด

ขอให้ทุกคนจงสดับ อย่าได้ไม่รู้จักประมาณตน

ผู้รู้จักตนเอง คือ ผู้รู้อย่างแท้จริง

ผู้ป่วยไม่รู้จักตนเอง หลงระเริงอยู่ใต้มหันตภัย

เป็นคนอย่าเย่อหยิ่งยะโส แต่ต้องรักในศักดิ์ศรี

ฐานะต่ำไม่ใช่น่ารังเกียจ รังเกียจคือผู้ไร้ความสามารถ

ควรพิจารณาคนขณะเผลอเรอ และหลังเสพสุรามึนเมา

อุปนิสัย คือ สันดานที่สองของมนุษย์

หลายปัญหา

หลายปัญหา เกิดจากคน อดทนสู้
เกิดมาอยู่ คู่กับคน อดทนไหว
เพราะทุกคน ต่างความคิด ต่างจิตใจ
เราอยากได้ เขาอยากเด่น เห็นมากมี…